Będąc na minionej edycji Beerweek Festival miałem okazję chwilę pogadać z Grześkiem Zwierzyną i Bartkiem Ociesą z Browaru Pinta. Rozmawialiśmy m. in. o ich najnowszym projekcie Pinta Barrel Brewing, ale nie zabrakło też kilku uszczypliwości (wink, wink 😉 ). Ciekawi, jak chłopaki wybrnęli z tej pogawędki? Wbijajcie na YouTube!
„Znowu drugi. Całe życie ciągle drugi. Nawet jak gdzieś pierwszy byłem, czułem się jak drugi.”
Jeżeli oglądaliście „Nic śmiesznego”, to zapewne kojarzycie ten cytat. I dokładnie te słowa pasują do dzisiejszego materiału jak ulał! Oczywiście nie mam tutaj na myśli samego piwa, ale to że Tomasz Kopyra znowu mnie ubiegł. Ja nie wiem, jak to jest, ale serio zawsze jestem za nim, drugi. Z livem danego dnia drugi, z pomysłem na materiał drugi, a przecież tę degustację nagrywałem w niedzielę, czyli jako pierwszy… a mimo to czuję się jak drugi. No ale skoro już nagrałem, zmontowałem, to łapcie, bo dzisiejszy, piwny bohater wart jest każdej uwagi!
PS
Tak wiem, inni też byli szybsi, ale wiecie – to Kopyr połyka wszystkie zasięgi 😉
Tak, jak piwa kraftowe mają swoich wiernych fanów, tak i lody rzemieślnicze cieszą się zapewne podobna estymą. Więc czy można połączyć te dwa światy ze sobą? I nie mam tutaj na myśli lodziarni, w której leje się kraft. Odpowiedź na to pytanie znalazłem w Ice’N’Roll – warszawskiej lodziarni, mającej swoją siedzibę na Kabatach.
Chciałoby się rzec, iż wiosna w pełni, słonko pięknie praży, a pogoda zachęca do wychylenia kilku zimnych piw pod przysłowiową chmurką. Niestety, pogoda nas nie rozpieszcza – bliżej jej do jesiennych grymasów niźli do wiosennych harców. Cóż, wszystko ma swoje dobre i złe strony. Dobrą tejże sytuacji jest możliwość częstszego sięgania po trunki mocniejsze. A po cóż warto sięgnąć tym razem?
PS
Przy ostatniej pozycji oczywiście chodziło mi o 12% alkoholu! 😉
Bohaterami tego odcinka zostali:
Browar Welders
Browar Profesja
Browar Wokanda
Browar Domowy Smakosz Grzegorz
Nic mnie tak nie wkurza, jak utlenione IPY. OK, może np. polityka robi to skuteczniej, ale z premedytacją staram się omijać ją szerokim łukiem, czego nie mogę powiedzieć o srogo nachmielonych Pale Ale’ach. Takie właśnie piwa lubię na co dzień i po takie sięgam najczęściej. Dobra, ja wiem że jest lepiej i że polski kraft A. D. 2019 to nie to samo, co kilka lat temu, ale nadal trafiają się piwa które… no właśnie, które co? Bo czy utlenione India Pale Ale będzie jechało ot tak po prostu mokrym kartonem albo miodem? Otóż niekoniecznie! I w tym miejscu przyda się nieco wiedzy na temat tego, jak tak spaskudzone piwo rozpoznać.
Nie będę się rozwijał na temat samego procesu utleniania się piwa, bo tenże został już przez wielu specjalistów czy kolegów-blogerów (również specjalistów, ale i nie-specjalistów, do których zresztą siebie zaliczam) dość solidnie omówiony. W skrócie – każde piwo podlega utlenianiu się, a sam proces ma znaczący wpływ na aromat i smak trunku. I o ile w ciężkich/mocnych, zazwyczaj ciemnych piwach może on znacznie poprawić walory sensoryczne, tak w piwach lżejszych i jasnych bywa… no raczej słabo. W tym miejscu dochodzimy do, w mojej ocenie, sedna problemu. Otóż powszechnie uznaje się, iż utlenienie równa się mokry karton/miód. Przez wiele lat sam tak myślałem, aż pewnego dnia odpaliłem jeden z podcastów Alchemii, w którym Janek Gadomski świetnie opisał to, co jeszcze powstaje w wyniku opisanego wyżej procesu. Tak na marginesie sam podcast Alchemia zdecydowanie polecam, jeśli ktoś nie zna.
Wracając do tematu – zdarza się, że czasem trafiam na piwo w stylu India Pale Ale z dowolnym przedrostkiem (American, English, DDH, TDH, QDH, n-DH, etc.), które pachnie… mdło, landrynkowo i z wyraźnym charakterem przejrzałych owoców. Kluczową cechą sensoryczną w tym miejscu dla mnie jest określenie „mdły”. W końcu lekko przejrzałe mango czy ananas akurat w piwie mi pasuje i raczej nie będzie cechą zbytniego utlenienia. Ale mdlący i słodkawy zapach tychże, wpadający nieco w cukierkowość już tak ładnie w piwie nie wypada. A już na pewno nie będzie on miał wiele wspólnego z cechami, jakich piwowar czy konsument w piwie pożąda.
Skoro wiemy, jak rozpoznać utlenione IPY pora zastanowić się nad tym, co my, jako konsumenci, możemy zrobić, aby zminimalizować ryzyko natknięcia się na taki produkt?
Po pierwsze: piwa mocno nachmielone należy pić ŚWIEŻE. Im szybciej piwo po jego rozlewie trafi do naszego szkła, tym lepiej. I w tym miejscu strasznie żałuję, iż tak niewiele browarów na swoich etykietach czy puszkach podaje termin rozlewu. Inną kwestią jest wydłużanie terminów przydatności do spożycia przez browary. „Inną”, bo sam jestem w tej sprawie rozdarty między młotem a kowadłem. Z jednej strony rozumiem, że aby sprzedać piwo hurtowni/dyskontowi, browar musi dać odpowiednio długi termin ważności, a z drugiej zaś długi termin powoduje, że piwo potem stoi na półkach, nie daj Boże w zbyt wysokiej temperaturze, co dodatkowo przyspiesza proces utleniania. Robi nam się błędne koło, w wyniku którego w Wasze ręce trafia produkt, rozlewany pół roku wcześniej, nie mający zbyt wiele wspólnego z tym, jaką formę prezentował w dwa, trzy tygodnie od rozlewu. Cóż, taki mamy klimat.
Po drugie: mądrze wybierajmy opakowanie. Jeśli macie wybór między puszką a butelką, to stawiajcie na to pierwsze. Ten (zazwyczaj) aluminiowy pojemnik o wiele skuteczniej chroni piwo przed zgubnym dostępem tlenu, czego nie można powiedzieć o kapslu. Dodatkową zaletą puszki będzie całkowita izolacja trunku od promieni UV, więc tym bardziej zalecam to opakowanie.
Po trzecie: zwracajcie uwagę na termin ważności w zestawieniu z informacją o pasteryzacji. Jeśli widzisz na półce IPĘ, której data przydatności do spożycia mija za kilka dni… olej. No chyba że mamy info dot. daty rozlewu, przeprowadzonego np. 3 tygodnie wcześniej, wówczas można brać. Niemniej nawet piwa niepasteryzowane miewają trwałość około 2-3 miesięcy, a trafiają się i półroczne. W tej sytuacji kalkulacja jest prosta. Skoro IPA swoją najlepszą trwałość utrzymuje od 3 do 4 tygodni po rozlewie, to nawet miesiąc do końca terminu może mieć znaczący wpływ na smak piwa. Oczywiście kluczowy będzie tutaj proces rozlewu piwa – jeśli browar trunku nadmiernie nie natleni, to i 2-3 miesiące zrobią robotę. Później to już może być równia pochyła.
Trochę łatwiej sprawa wygląda w przypadku piw pasteryzowanych, gdzie termin przydatności może się wydłużyć do 9 miesięcy i więcej. W tej sytuacji ja osobiście rezygnowałbym z India Pale Ale’i mających nawet i 5 miesięcy do końca terminu przydatności. Wiem, dość radykalnie, ale jak już pisałem wcześniej – taki mamy klimat. Innym tematem będzie sytuacja przepasteryzowania, która rozkłada smak i aromat piwa na łopatki, ale o tym to już chyba encyklopedię można by napisać (wink, wink 😉 ). Ergo wracamy znowu do punktu pierwszego – im świeższe, tym lepsze. Kropka.
Oczywiście potraktujcie powyższe rady jako ogólniki i dobre wskazówki, bo na cały proces utleniania się piwa ogromny wpływ ma technologia browaru czy warunki składowania. Ot dla przykładu, jeśli rozlewamy piwo w butelki za pomocą tzw. karuzeli, to tym bardziej musimy liczyć się z opisywanym tutaj problemem, mogącym pojawić się w gotowym produkcie nawet 2-3 tygodnie od wypuszczenia na rynek. Tylko kto z Was wie, jaka forma rozlewu jest prowadzona w konkretnym browarze? Nie wspominając o tym, że co raz częściej brakuje mi informacji na etykietach o tym, gdzie dane piwo zostało uwarzone. Tutaj wszystko leży w rencach browarników i piwowarów.
Ja osobiście życzę wszystkim, aby temat utleniania (a w zasadzie minimalnego natlenienia piwa) był ogarnięty już na etapie rozlewu i obyśmy mogli cieszyć się świeżymi i aromatycznymi piwami bez względu na okoliczności. Amen!
Oesu, jak ja dawno niczego nie nagrywałem. I jakże mi tego brakowało! Więc tak oto, w rocznicę odpalenia serii „Chmielobrody testuje” serwuję Wam nowy odcinek spod tegoż szyldu, w którym pod moją lupę trafiło Single Citrus Smoothie z Piwojada. Wariant w puszce i w butelce. Jak wypadają naprzeciw siebie? Sprawdźcie:
Dzisiaj pora na drugą, ostatnią część relacji z 10. Warszawskiego Festiwalu Piwa, po którym oprowadzał mnie Johnathan Neame – dyrektor generalny najstarszego, brytyjskiego browaru Shepheard Neame.
Chmielobrody 