Polecanie dobrych piw to nie rurki z kremem. Czasami człowiek musi się nieźle namyśleć, co by nie zawieść tych, którzy na to liczą (a mam nadzieję, że trochę Was tu jest). Dlatego też z tygodniową obsuwą po raz siódmy odpowiadam na pytanie „co ja mam pić, żeby było dobrze?”.
W dzisiejszym odcinku wystąpią piwa od ekip:
Browar Absztyfikant
Stone Brewing
Brokreacja
Kiedy pierwszy raz w moje ręce wpadł Zawisza Czarny z Browaru Łańcut, czyli Russian Imperial Stout, leżakowany w beczce po Tennesse Whiskey, od razu w mojej głowie pojawiły się skojarzenia z artezanowym Samcem Alfa. W końcu styl ten sam, beczka powiedzmy ta sama i… ten sam, bardzo wysoki poziom trunku. Tylko jakoś nigdy nie potrafiłem ocenić, który z nich wypada lepiej. Który z nich jest smaczniejszy. Który intensywniejszy, lepiej zbalansowany i bardziej wysublimowany. W końcu ciężko porównywać piwa, próbowane w tak dużych odstępach czasu. Na szczęście całkiem niedawno udało mi się zdobyć butelkę Samca, a od pewnego czasu w mojej lodówce chomikowałem pana Zawiszę. Dzięki temu (oraz dzięki głosowaniu na fejsie) mogłem stoczyć swój prywatny pojedynek „szklanka w szklankę” obu (nie bójmy się użyć tego słowa) tytanów polskich, beczkowych RISów.
Na pierwszy ogień poszedł Zawisza, racząc mój nos intensywnym aromatem czekolady, czerwonych owoców, kokosu i wanilii. Całość elegancko oplótł wyraźny aromat dębowych tanin oraz subtelna paloność. To, co przykuwa uwagę w Zawiszy, to praktyczny brak wyczuwalnego alkoholu i zdecydowanie przodujący i niesamowicie przyjemny aromat beczki.
Nieco inaczej sprawa wyglądała u konkurenta. Tutaj czekolada nabrała nieco mlecznego charakteru, z wyraźną i intensywną wanilią na froncie. Oczywiście to wszystko w towarzystwie wiśni w likierze, „małej czarnej” i świeżo zagniecionego ciasta drożdżowego. Beczka była wyczuwalna, ale nie aż tak przyjemnie i intensywnie, jak w Zawiszy. Dość wyraźny, likierowy alkohol Samca finalnie spowodował, iż to Zawisza odrobinę lepiej zaprezentował się w tej rundzie.
Po takim wyniku pojedynku na aromat totalnie nie wiedziałem, czego mogę się spodziewać w konfrontacji smaków. Ponownie postanowiłem rozpocząć od zawodnika, wystawionego przez Browar Łańcut. Kilka łyków i już uśmiech malował się na mojej twarzy. Wszystko za sprawą fantastycznych wiśni w likierze, czekolady i orzechów. Trunek okazał się dość słodki, ale z odpowiednim poziomem goryczy w kontrze. Na tej płaszczyźnie Zawisza pokazał także pazur i delikatnie rozgrzewał przełyk. Alkohol na szczęście nie był inwazyjny i tylko muśnięciem zaznaczał swoją obecność. Tylko jakby nieco ciała brakowało. Nie zrozumcie mnie źle – Zawisza to piwo niezwykle gładkie, ale mogłoby być nieco gęstsze.
Na tym polu zdecydowanie przoduje Samiec Alfa. Faktura tego RISa może służyć za wzór. Jest gęsto i fantastycznie gładko. Dodatkowo to właśnie w smaku artezanowy fighter ukazuje beczkę w pełnej krasie i punktuje konkurenta. Wszystko w akompaniamencie czekolady, kawy i czerwonych owoców. Słodycz stoi w Samcu na nieco wyższym poziomie, niż w Zawiszy. Goryczkowa kontra jest tutaj także zdecydowanie mocniejsza. Szkoda tylko, że ma na to wpływ nieco za wysoka alkoholowość trunku. Ostatecznie ta runda przypada na rzecz Artezana, jednak ponownie różnice są na tyle niewielkie, że o nokaucie nie może być mowy.
Jak to często w pojedynku tytanów bywa o werdykcie zadecydowała punktacja sędziów. Tzn. jednego sędziego. I to nie punktacja, a po prostu zwykła, subiektywna ocena przyjemności z degustacji. Decyzja nie była łatwa. Co chwile sięgałem raz po jedną, raz po drugą szklankę i w pełnym skupieniu kontemplowałem ich zawartość. Z jednej strony fantastyczny aromat Zawiszy górował, aby po chwili oddać prym cudownej głębi Samca Alfa. Ostatecznie nieco lepiej tego wieczora wypadł Samiec, ale, wierzcie mi lub nie, różnice były minimalne. Fakt jest jeden – oba piwa prezentują naprawdę wysoki poziom i spokojnie mogą stawać w szranki z tuzami tego stylu zza wielkiej wody. Brawo Łańcut, brawo Artezan – chylę czoła przed oboma pretendentami i życzę sobie, aby zarówno Zawisza, jak i Samiec częściej gościły na sklepowych półkach.
Kiedy kontraktowiec otwiera swój browar, to wiedz, że coś się dzieje. W końcu sam zostaje on sobie panem i sługą, sam odpowiada za sprzęt, wpadki i błędy wszelakie. Brzmi strasznie, co? No nie do końca. W mojej ocenie warzenie na własnych „dużych garach” to zdecydowanie więcej plusów, niż minusów. Przede wszystkim piwowar ma w końcu 100% kontroli nad wszystkimi etapami produkcji. Do tego dochodzi sporo niuansów i detali, ale to nie czas, ani miejsce na tego typu analizy. Ważne, że do tego „ekskluzywnego” grona dołączają kolejni kontraktowcy. Jednym z tych odważnych został niedawno Browar Waszczukowe, od którego przechwyciłem paczkę kilku piw. Część z nich wziąłem na baczniejszy warsztat. Sprawdźmy, czy własna piaskownica, wiaderko i grabki i tym razem okażą się krokiem na przód czy wręcz przeciwnie.
Postrach Szoszonów – American India Pale Ale
Przyznam szczerze, iż tej pozycji ciekaw byłem najbardziej. Dlaczego? Otóż kiedy blisko dwa miesiące temu miałem okazję próbować tego piwa, uwarzonego jeszcze w Olbrachcie, zostałem „uraczony” dość konkretną dawką DMS’u. Naprawdę, nie jest fajnie, kiedy Twoje zmysły atakuje potężna dawka gotowanych warzyw z kalafiorem na czele. Na szczęście Postrach Szoszonów z autorskiego browaru nie przejawiał tej cechy. Ba, tutaj w ogóle nie można się niczego przyczepić. Zapach to feeria cytrusów, delikatnej biszkoptowości, subtelnych nut kwiatowych i nieśmiałych akordów winogronowych. W smaku dostajemy idealnie wysycony trunek, z intensywną, acz krótką goryczką oraz przyjemną owocowością, połączoną z muśnięciem biszkopta. I takie American India Pale Ale to ja rozumiem. Świetnie zbalansowane, pozbawione karmelu, z konkretną porcją chmielu. Co prawda aromat mógłby być ciut intensywniejszy, ale to już naprawdę jest z mojej strony czepialstwo. 8/10
Yggdrasil – Malt Øl
To piwo traktuję jako totalną ciekawostkę. No bo w zasadzie nie znalazłem konkretnej definicji tego stylu, a i o konkurencję do porównania ciężko. Jednakowoż pozostałem otwarty na doświadczenia i po raz kolejny sięgnąłem po nieznane. Po Yggdrasilu spodziewałem się konkretnej słodowości i dokładnie to dostałem. Dodatkowo Kveiki (specjalny szczep drożdży – przyp. aut.) wniosły tutaj delikatny aromat brzoskwiń, a całość gdzieś tam w tle okraszono… zanikającymi nutami ogórków kiszonych. I tutaj nie wiem, czy to nie był jednak DMS, czy to po prostu specyfika tego piwa, ale powiedzmy że wyszło… interesująco. Yggdrasil z pewnością został pozbawiony niemal całkowicie goryczki, a prym wiodą w nim tematy słodowe. Jałowiec, przez który piwo filtrowano, można wyczuć zarówno w smaku, jak i w aromacie. Całość mocno kojarzy mi się z Sahti, finalnie skłaniając się jednak w stronę tegoż klasycznego, fińskiego piwa. Ostatecznej noty nie wystawiam, bo serio nie wiem, do czego mógłbym się odnieść. Na pewno jest ciekawie i jeśli lubicie odkrywać nowe, to chyba warto (wink, wink 😉 ).
Imperialna Ruda Maruda – Imperial Red Ale
„Red Ejle” to straszna nuda. Przynajmniej dla mnie. Zazwyczaj pierwsze skrzypce gra w nich toffi czy inny karmel, co nie do końca zbiega się z moim gustem. Inaczej było w Imperialnej Rudej Marudzie. No dobra, przydomek „Imperialna” już w moich oczach nieco podnosi notowania tegoż trunku na starcie, ale wielokrotnie przekonałem się, że imperialny nie zawsze znaczy lepszy. Na szczęście nie w tym miejscu. Ale od początku. Aromat to przede wszystkim konkretna dawka chmielu, z wyraźnymi akcentami trawiastymi, co po prostu uwielbiam. Pojawia się pomarańcza i delikatny ananas, co przyjemnie stoi w opozycji do obecnego w tym miejscu zapachu toffi. Smak to już wyraźna, grejpfrutowa goryczka, subtelny karmelek i wyraźna, słodowa pełnia i gładkość. Ponownie balans odegrał w tym miejscu kluczową rolę. Piwo nie jest przegięte w stronę cechującą piwa o przydomku „red”, dzięki czemu chmiel odegrał w Imperialnej Rudej Marudzie równorzędną rolę do przyjemnej bazy słodowej. 7/10
Browar Waszczukowe to kolejny przykład na to, iż co własny browar, to własny browar. I nie tylko te trzy piwa o tym świadczą, bo wystarczy że przywołam w swojej pamięci Grażynę Sprężynę, testowaną dwa tygodnie temu, Janusza Moczywąsa czy genialną Łychę Zbycha. Szanowni Państwo – jak tylko na swojej drodze spotkacie piwa uwarzone w Browarze Waszczukowe, to kupujcie je bez obawień!
PS
Ale szkło to mogliby Panowie nieco inaczej wykoncypować. Sensorycznie nadaje się to to co najwyżej do lagerów czy innych pilsów. No bida Panie, bida 😛
Dzisiaj będzie nieco poważniej i nieco dłużej niż zwykle. OK, niby można było tu przyciąć, tam usunąć, ale kiedy człowiek mądrze mówi i z sensem, to jakoś tak zwyczajnie szkoda. W końcu to też nie telewizja i czas na reklamy nas nie ogranicza, prawda? W związku z tym zapraszam Was na spotkanie z Obywatelskim Sędzią Roku 2015, któremu nawet jazda na wózku nie jest obca. Panie i Panowie – przed Wami Jarosław Gwizdak!
Już od dłuższego czasu nosiłem się z zamiarem nagrania tego krótkiego i jakże pożytecznego instruktażu. Może w końcu skończy się marudzenie, że lak beeeee i w ogóle po co to komu. Więc jeśli nadal nie wiecie, jak sprawnie, szybko i bez robienia syfu otworzyć zalakowany kapselek, to poniżej macie odpowiedź:
W zeszłym tygodniu miałem pić same koncerny i polecać Wam Tyskie 14-dniowe oraz Książęce IPA. Na szczęście los się nade mną zlitował i mogłem skosztować nieco ciekawszych, piwnych propozycji. A która z nich wypadła najlepiej? Jakie piwo uratowało mi życie na scenie? I w końcu czy piwo, uwarzone w kooperacji z blogerem może być smaczne? Tego wszystkiego dowiecie się z najnowszego filmu na moim kanale YouTube.
A bohaterami filmu zostali:
Browar Jana
Browar Widawa
Browar Artezan
Ze specjalnym udziałem Browaru Absztyfikant oraz Piwnej Zwrotnicy.
Dzisiaj bez przydługawych wstępów, mądrości i dywagacji: przed Wami jubileuszowy, piąty odcinek „Chmielobrodego poleca”, którego bohaterami zostali:
Browar Alternatywa
Browar Golem
St. Bernardus Brouwerij
Ze specjalnym wyróżnieniem dla Browaru Hoppy Beaver
Czy w obecnych czasach można uruchomić browar kontraktowy i wypuścić na rynek piwa, które z nową falą piwowarstwa nie mają zbyt wiele wspólnego? A kto bogatemu zabroni? Chociaż z drugiej strony nie sprawdziłem, jaki kapitał zakładowy ma obecnie browar Hoppy Beaver, więc z tą bogatością może nieco przesadzam. Fakt jest jednak niezaprzeczalny – oto pojawił się nowy gracz na rynku, który za nic sobie ma tęgo nachmielone oraz nowofalowe piwa i na rynek wchodzi z Belgijskim Triplem oraz Scottish Ale’em. I ja w sumie tej koncepcji przyklaskuję, bo pośród całej maści nowoczesnych piw rzemieślniczych brakuje mi na polskiej scenie większej liczby klasyków. Tylko czy z taką ofertą Hoppy Beaver ma szansę zaistnieć w szerszej świadomości beer geeków? Ja miałem okazję się o tym przekonać, gdyż przed kilkoma dniami w moje ręce wpadła paczka z dwoma piwami ze wspomnianego „chmielowego bobra”.
Scotland Yard (Scottish Ale)
Przyznam szczerze – jakoś dotychczas nie miałem większej styczności z przedstawicielami tego stylu. Ogólnie rzecz ujmując, angielskie piwowarstwo nie wzbudza we mnie większych emocji, aczkolwiek czasem lubię wypić sobie jakiegoś przyjemnego Bitterka. Ale Scottish Ale? Z czym to się w ogóle je? Szybki rekonesans arkusza BJCP i już wiem, że będę się strasznie nudził. Chmielu za wiele tutaj nie ma, ponoć w głównej mierze ma być słodowo, może trochę biszkoptowo, z umiarkowaną goryczką. Nuda panie, jak w polskim kinie inżyniera Mamonia. I jakież było moje zaskoczenie przy pierwszym powonieniu. Tak przyjemnych biszkoptów w piwie to ja dawno nie czułem. Do tego szczypta estrów, odrobina toffi i subtelna ziemistość. No nie powiem – jest przyjemnie. A nawet bardzo. Po kilku łykach moje odczucia nadal się nie zmieniają. Biszkopty i herbatniki ciągle prowadzą w tym klasycznym tańcu, a za nimi podąża przyjemna słodycz, którą bastuje fajna, szorstka i faktycznie umiarkowana gorycz. Na sam koniec rzut oka na parametry i kolejne zdziwienie – 10° BLG, a mam wrażenie, jakbym pił co najmniej 14-tkę. Scotland Yard to bardzo udana pozycja, fajnie skomponowana i całkiem stylowa. Oby każdy nowicjusz warzył piwa na takim poziomie.
Urbi et Orbi (Belgian Tripel)
Moja ciekawość zdecydowanie wzrosła, kiedy po „nudnym Szkocie” przyszła pora na „nudną” Belgię. Być może dlatego, że akurat ja tę nudę całkiem lubię. Ponadto poziom Scotland Yardu pozwolił mi ocenić, iż Urbi et Orbi także mnie nie zawiedzie. Aromat na starcie poczęstował mnie dokładnie tym, czego oczekiwałem – czerwony pieprz, subtelne banany i guma balonowa. Fenole pięknie zagrały w tym piwie, świetnie korespondując z akordami brzoskwiń, jakie pojawiły się po pierwszych łykach. I chociaż ta propozycja ekipy Hoppy Beavera mogłaby mieć nieco bardziej wytrawny finisz, tak przyjemnie wyczuwalna gorycz nieco rekompensowała ten drobiazg. Ponadto jak na Tripla przystało Urbi et Orbi ma w sobie przyjemną lekkość stylu, której nie burzy nawet subtelnie wyczuwalny alkohol. I chciałbym w tym miejscu postawić kropkę, ale w miarę nabierania przez piwo temperatury do mojego nosa zaczęły dolatywać nuty lekko kiszonej kapusty. Pani Kapitan również zauważyła ten „drobiazg”, który finalnie nieco obniżył loty bohaterów dzisiejszego wpisu. Stawiam, iż jest to problem tej jednej butelki, gdyż czytając opinie, jakie pojawiają się o Urbi et Orbi, jestem chyba jedyną osobą, jaka odnotowała taki detal.
Finalnie Hoppy Beaver w mojej opinii odnotował całkiem udany start, który mam nadzieję pociągnie ekipę do dalszych piwowarskich eksperymentów. Czekam również na moment, kiedy sięgną po nowofalowe style, bo co jak co, ale nazwa browaru do tego zobowiązuje! Czego im, Wam oraz sobie życzę. Na zdrowie!
PS
Właśnie otwarłem drugą butelkę Urbi et Orbi – nie ma grama kapusty kiszonej, więc uznaję, iż ta jedna butelka to był jedynie wypadek przy pracy 😉
Chmielobrody 